Op de gang in Bakel is er reuring; bezoek komt en gaat, verder loopt de een er zijn honderd meter, de ander rolt er driftig op los (een heel eind als je de wielen van je rolstoel zelf moet laten draaien) en er zijn veel ontmoetingen op die gang. Vandaag kwam ik een oud-client tegen, zij met haar rollator en ik met m’n nieuwe netbook onder de arm, bijna gebotst. Ze was verrast me te zien, ik haar ook. Toen zij naar huis ging na haar revalidatietraject, hebben alle verzorgenden en medewerkers een persoonlijk gedicht van haar gehad als afscheidskado. Ik kreeg een aai over m’n wang en een ietwat onsamenhangend verhaal over medicatie, ach zei ze dat hoef jij niet meer te weten. Ze gaf me een goed gevoel, ik heb het gedicht weer opgezocht:
Dokter
Alweer een arts…alweer
Voor de zoveelste keer..
Wat nu.. Wat dan.. Ojee…
Wat stond me te wachten.. Onee…
Ja, dacht ik.. En nog veel meer…
En toch veranderde dat in één keer…
‘t klikte… Of zoiets.. Echt waar..
Ronduit kan ik zeggen daar…
Maar dat heb ik gezegd.. Vooraf.. Dan..
Zodat ze weet wat ze verwachten kan!
Dus zeg ik het ronduit.. Dat is okee.
Zo bereiken we het meeste ermee.
Het zal niet voor ieder gemakkelijk zijn dan..
Maar als je zo ‘t meeste bereiken kan!!
Twee blauwe ogen in een rond gezicht…
Een vriendelijk lachend gelaat naar je gericht…
Een gezicht wat ook ernstig kan zijn dan..
En ook ernstig en bezorgd kijken kan…
Een rustig persoon… En dan.. Opeens… Heel sprankelend.. Gewoon…
En zo zie ik u het liefste.. Echt waar…
Net een mooie.. Heldere regendruppels daar.
Blinkend in het zonlicht.. Kleine dingen…
Die klaar zijn om kapot te springen…
Kleuren van pracht en licht…
In al zijn kleuren een klein gedicht…