Ik ben op weg naar de afdeling en kom An tegen op de gang. Ik weet dat ze houdt van een praatje en dat ze graag An genoemd wordt.
‘Dag An,’ zeg ik. ‘Wat fijn u te zien.’
‘Ja?’ Ze kijkt verrast, komt naar me toe en wijst naar mijn trui.
‘Wat een mooie trui, heb je die zelf gebreid?’
‘Nee,’ verzucht ik. ‘Zo goed kan ik helaas niet breien.’
Ze kijkt me meewarig aan, pakt even mijn hand en zegt:
‘Dat geeft niet, goeike, dat geeft niet….’