Druk! Vrijdagochtend. Ik moet dus snel alles afhandelen. Er mag niets blijven liggen want…het is bijna weekend en dan moet alles opgelost zijn!
Op zijn vaste bankje op een strategische plek zit de heer Jansen:
“Wat een haast meisje, kom eens lekker naast me zitten!”
Ik twijfel. Ik heb per slot van rekening haast. Maar hij is zo overtuigend, pakt mijn hand en zegt dan: “Wat zie je er mooi uit. Jouw man heeft het echt met jou getroffen, zeg hem dat maar.”
Zonder moeite verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Haast? Wel nee hier moet ik even tijd voor maken.
De heer Jansen vervolgt: “Iedereen heeft haast en ik houd zo van een praatje maken.”
Zo zitten we even 5 minuutjes te praten. Voor beiden heel waardevol. Dan nemen we afscheid en ik hoor achter me dat hij alweer de volgende aanspreekt en benadrukt hoe mooi ze er wel niet uitziet. Ik voel me nog steeds goed en dat is nog een hele tijd gebleven die dag. Sterker nog: terwijl ik dit schrijf verschijnt er alweer een glimlach om mijn mond. Een mooi vak!