Ik loop na de visite op een PG afdeling even over de afdeling op zoek naar een – in mijn ogen welverdiend – kopje koffie. In de huiskamer zitten enkele dames te genieten van hun eigen koffiemoment.
‘Hallo,’ wenkt een van de dames. ‘Kom eens hier.’
Met mijn inmiddels bemachtigde kopje koffie in de hand loop ik naar haar toe.
‘Hallo mevrouw Janssen,’ begroet ik haar. ‘Wat kan ik voor u doen?’
‘U bent toch de dokter?’
Ik knik instemmend.
Ze werpt een ‘zie je wel’ blik naar de andere dames en kijkt me vervolgens verontwaardigd aan.
‘U bent hier toch om mensen beter te maken? Waarom zie ik u dan alleen als ik ziek ben?’
Ik sta even met mijn mond vol tanden en ze gaat vlug verder.
‘Als ik ziek ben, kan ik niet goed uitleggen wat ik mankeer. Ik wil dat u langs komt als ik me goed voel!’
Ik besluit er bij te gaan zitten, want dit lijkt langer te gaan duren dan ik in eerste instantie had ingeschat. ‘Daar heeft u een goed punt, mevrouw Janssen,’ begin ik. ‘Weet u wat. Ik kom nu even bij u zitten. Is dat goed?
Ze knikt enthousiast en reikt naar de koffiekan. ‘Wilt u koffie, dokter?’
‘Dank u, ik ben al voorzien.’ Ik laat haar mijn mok zien.
Ze knikt weer en gaat er eens goed voor zitten. ‘Nou dokter dan zal ik eens vertellen hoe het met me gaat.’ Een korte pauze en dan vervolgt ze stralend. ‘Ik voel me hartstikke goed!’
Met stip een van de beste koffiemomenten uit mijn carrière.