Wij wensen iedereen de allerbeste wensen voor 2016. We beginnen het nieuwe jaar met een mooie anekdote ter illustratie van ons vak!
Op een vrijdagmiddag kom ik op verzoek van de huisarts bij een hoogbejaard echtpaar thuis, een oude boerderij in het buitengebied, ingang achterom. Zij is 94 jaar en verdacht voor beginnende dementie, hij 96 jaar, een lange lijst van lichamelijke problemen maar geestelijk zeer helder. Na mijn onderzoek van mevrouw kan ik het vermoeden van de huisarts bevestigen, beginnende dementie. Haar man schrikt daar niet van, hij had die diagnose al een half jaar eerder gesteld. Het stelt hem gerust voor het geval iets met hem gebeurt, dan kan zij met deze diagnose opgenomen worden.
Maar nu hij heeft een vraag aan mij: “Kunt u dit raadsel oplossen, mijnheer dokter? Ik heb vijf en een half dozijn kinderen en er is er maar één van mij bij”. Vol verwachting kijkt hij mij aan. Ik denk hardop: “Vijf en een half dozijn kinderen? Dat zijn er 66, dat lijkt mij onwaarschijnlijk veel”. Hij herhaalt zijn vraag, zijn ogen twinkelen vol verwachting. Ik drink nog een slokje van mijn koffie en denk na. Dan schiet het mij te binnen: “5 en een half dozijn, dat zijn er 5 + 6, is 11 kinderen?” “Heel goed,” is zijn antwoord, “Maar er is er maar één van mij bij”. Weer moet ik diep nadenken. Het duurt even, ik heb mijn koffie op en dan weet ik het: “Er is er maar één van mei bij?, de rest van juni juli en de rest van het jaar?”. Hij knikt en wil mij een nieuwe proeve voorleggen. Beleefd wijs ik hem er op dat ik verder moet. “Bedankt voor de koffie. Ik hoop dat jullie samen nog een aantal mooie jaren mogen hebben hier thuis”. Met de mantelzorg van hun dochter en de hulp van huisarts en thuiszorg moet dat lukken. Ik hoop verder dat er regelmatig iemand de weg naar de achterdeur weet te vinden, voor een praatje en koffie met een raadsel.