In maart ben ik begonnen aan de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde en inmiddels heb ik nog maar twee maanden te gaan in het eerste jaar. Het nieuwe jaar leek mij een uitstekend beginpunt om mijn blog over mijn dagelijkse belevenissen te starten.
Op een van mijn dementieafdelingen zit een man. Hij is begin negentig en kan niet stilzitten. Zijn dementie is nog niet vergevorderd en hij gaat twee keer per dag een uur wandelen. Toen dat in maart niet mogelijk was vanwege het feit dat de verpleeghuizen op slot gingen, vond hij dat verschrikkelijk. Hij was wel bang voor corona, maar vergat ook alle maatregelen weer. Toen de verpleeghuizen weer open gingen, was hij één van de eersten waar we een oplossing voor moesten bedenken, want anderhalve meter houden was geen optie voor hem. Hij vergat namelijk dat hij dat moest doen. De 1e verpleegkundige heeft samen met het afdelingshoofd een badge voor hem gemaakt dat iedereen anderhalve meter moet houden. Nu vraagt hij er iedere keer om als hij gaat wandelen naast het verpleeghuis en kan hij zijn wandelingetje weer maken.
Aan hem moest ik denken toen ik dinsdagochtend de steile trap bij de huisarts nauwelijks op kon, omdat ik te benauwd was en te veel moest hoesten.
Vrijdagavond voordat ik naar bed ging, kreeg ik wat keelpijn en voelde ik me niet helemaal fit, algemene malaise in dokterstaal. Ik sloeg er geen acht op, al wist ik ergens in mijn achterhoofd al wel dat dit meer was dan de keelpijn die ik normaal had. Zaterdag verergerde mijn klachten en kreeg ik ook hoofdpijn.
Zondagochtend stond ik om half 9 bij de teststraat. Mijn vriend haalde alvast een flinke berg boodschappen in huis, want hoewel het al de 5e keer was dat ik werd getest (4 keer was hij negatief terug gekomen), herkenden we beiden mijn klachten van eind maart toen ik ook ziek was geweest. Daarvan zei de longarts later dat het corona was geweest.
Zondagavond had ik een positieve coronatestuitslag op de site staan. Het eerste wat ik dacht was, hoe dan? Ik zag namelijk heel weinig mensen, omdat ik zowel mijn familie als mijn patiënten wilde beschermen tegen het virus. Op mijn werk had een verzorgende ook corona gekregen. Ik had met haar in één ruimte gezeten, maar op anderhalve meter afstand. Het is de enige bron die ik kon bedenken.
Bovendien was ik toch beschermd? Ik bedoel ik was in maart niet voor niets zo ziek geweest toch?
Maar helaas, ik was toch echt positief.
Inmiddels is het dag 8. De benauwdheid is wat gezakt, maar mijn conditie is nog niet terug en ik kan alleen maar aan die drieënnegentig jarige man denken die nog altijd iedere dag gaat wandelen. In de lockdown heeft hij wel wat conditie verloren en hij moet wat vaker stilstaan, maar hij heeft nog steeds meer conditie dan ik heb op dit moment. En als dat dan zo is, weet je dat je als dokter de patiënt bent geworden.