In maart ben ik begonnen aan de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde en inmiddels heb ik nog maar twee maanden te gaan in het eerste jaar. Het nieuwe jaar leek mij een uitstekend beginpunt om mijn blog over mijn dagelijkse belevenissen te starten.
Maandag had ik mijn eerste euforische moment van deze week. Ik kwam de trap op zonder mijn inmiddels gebruikelijke ouderentempo: een voet naast de anderen plaatsen, voordat ik de volgende stap zette. In plaats van 5 minuten over de trap te doen, was ik boven binnen een halve minuut. Hoewel mijn vriendinnen mij een beetje meewarig aankijken en schrikken van hoe ernstig het met mijn conditie gesteld is als ik dit vertel, kan ik eigenlijk alleen maar blij zijn, want ik zie vooruitgang.
Dinsdag volgende een tweede euforisch moment: ik ging alleen douchen. De angst om benauwd te worden was diep in mij geworteld door zowel de benauwde momenten in april en als van de afgelopen weken en dus zat mijn vriend op de badrand de afgelopen weken. Afgelopen dinsdag dus niet, want ik begon mijn eigen lichaam weer te vertrouwen. Wel stond de deur nog open en mocht mijn vriend zijn oordopjes niet in, zodat hij het kon horen als ik zou roepen. Angst en benauwdheid zijn sterk met elkaar verbonden, zoals ik ooit in een bijscholing voor verpleegkundigen heb verteld.
Woensdag mocht ik eindelijk uit quarantaine en heb ik gewandeld in het bos, samen met mijn vriend. We hadden een rustig bos in de buurt uitgezocht, zodat er niemand in de buurt zou zijn als ik het al na vijf minuten zou op moeten geven Ik blijf tenslotte een dokter en dokters zijn niet graag ziek. We liepen een klein stukje. Piepend en met een versnelde ademhaling kwam ik terug bij de auto, maar ik had het wel gered, die 10 minuten wandelen.
En toen dacht ik aan mijn patiënten die ziek waren en sommige op sterven liggen door hetzelfde virus. Ik kan alleen maar hopen dat zij niet dezelfde benauwdheid ervaren als ik. Maar ik weet ook dat er een zorgmedewerker naast deze patiënt zal gaan zitten en zijn of haar hand vast zal pakken om diegene gerust te stellen. Ze zullen rustig sterven of ze zullen er weer bovenop komen. In ieder geval doen de zorgmedewerkers voor onze patiënten wat mijn vriend voor mij doet. Erbij zijn, rustig blijven en steunen om te voorkomen dat angst de benauwdheid verergert.