In maart ben ik begonnen aan de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde en inmiddels heb ik nog maar twee maanden te gaan in het eerste jaar. Het nieuwe jaar leek mij een uitstekend beginpunt om mijn blog over mijn dagelijkse belevenissen te starten.
Voor het tweede jaar op rij mag ik het oude jaar verlaten en het nieuwe jaar inluiden met een oproepdienst. Dus net als vorig jaar lag naast de oliebollen en appelbeignets mijn werktelefoon op tafel. Daarnaast was de studeerkamer boven voorbereid op een dienst en zat ik samen met mijn vriend op de bank, nou ja na acht uur meer op de bureaustoel dan op de bank. Het enige verschil is dat er naast mijn vriend verder niemand beneden was, want ja corona was niet plotseling verdwenen voor de feestdagen, helaas.
Ook waren er wat minder knallen te horen dan vorig jaar, hoewel er toch nog aardig wat vuurwerk te zien was. Dat zien van vuurwerk was vorig jaar een probleem, want wat waarschijnlijk niet iedereen meer weet is dat vorig jaar dichte mist het zicht verpestte. Mijn moeder, die vorig jaar wel was gekomen, belde me in de auto op de terugweg nog op om te zeggen dat ze wel zouden omkeren. Dan kon mijn vader samen met mij door de dichte mist rijden als ik opgeroepen werd. Wat zullen we zeggen? Moeders blijven altijd zorgen, ook al is hun kind inmiddels al volwassen.
Zelfs op mijn dementieafdelingen is dat nog altijd te zien. Van ‘ik moet naar huis, want ik moet eten koken voor mijn kinderen’ tot ‘waar zijn mijn kinderen nou, er is toch niets ergs gebeurd?’ Alles komt wel een keertje voorbij.
Op één van mijn afdelingen, waar ik arts was voordat ik in opleiding ging, woonde een vrouw die al jaren was opgenomen met dementie. Ze liep altijd rond met een kinderwagen met haar pop. Ze maakte iedere dag kilometers, de Nijmeegse vierdaagse was er niets bij. ’s Nachts ging haar ‘kindje’ mee in bed en kreeg alle ruimte, zoveel zelfs dat zij maar een klein randje voor zichzelf over hield en het zorgpersoneel bang was dat ze uit bed zou vallen. Dat is gelukkig nooit gebeurd en ik weet zeker dat haar baby heerlijk heeft geslapen in dat grote bed.
Moeders stoppen nooit met zorgen…