In januari startte ik een blog om te schrijven over mijn ervaringen als AIOS ouderengeneeskunde. Op 8 januari werd ik ziek en op 10 januari bewees een PCR-test dat ik opnieuw corona had. Een lange en soms frustrerende revalidatie periode volgde en nu begin ik in het kader hiervan weer met werken. Het werd tijd om ook de blog weer bij te gaan houden.
In de laatste week van mijn vakantie zijn mijn vriend en ik in Steenwijk, op bezoek bij een vriendin die ik al heel lang ken, maar ook heel ver weg woont en met wie ik vooral via Whatsapp en via brieven (ja dat bestaat ook nog!) contact hou. Nu waren we echter in de buurt op vakantie en konden we ook op kraamvisite bij haar dochtertje van 9 weken oud. Toen we bij haar de wijk inreden zag ik een sticker op een elektriciteitskastje met Corona = Griep en als ‘griep’ patiënt wil ik daar wel wat over schrijven.
Na zeven, bijna acht maanden twee keer in de week fysiotherapie (inmiddels fitness op laag tempo) en één keer in de maand ergotherapie kan ik je vertellen dat deze ‘griep’ iets meer omhelst dan koorts en spierpijn. Ik moest op zoek naar nieuwe hobby’s, want zelfs de hele dag netflix kijken was te vermoeiend door alle prikkels. Het bleek dat ik knutselen nooit verleerd was en dat het hielp bij de prikkelverwerking tot grote vreugde van mijn nichtjes (‘tante Ylona, zullen we gaan knutselen?’). Daarnaast heb ik een nieuw systeem ontdekt om mijn vergeetachtigheid en concentratieverlies te compenseren (bullet journaling), waar ik mijn ander nieuw ontdekte hobby in kwijt kon (tekenen).
Na al deze maanden hou ik het net vol om tien uur in de week te werken en mijn helft van de licht huishoudelijke taken te doen. Mijn vriend sjouwt nog altijd de was naar beneden, zodat ik ze in de wasmachine kan doen en ook op vakantie viel het vies tegen hoeveel ik kon. In restaurants droeg ik oordoppen en ondanks dat ben ik na twee uur overprikkeld en moe. Na een uurtje zwemmen heb ik een halve dag nodig om bij te komen.
Ik heb een pauze in mijn studie moeten inlassen sinds maart, de anderhalve maand ervoor heb ik het nog geprobeerd, eigenwijs dat ik was. Volgende week start ik na mijn vakantie voor het eerst weer met een kleine afdeling met acht bewoners. Tot nu toe heb ik alleen administratieve taken gedaan. Maar nog steeds gaan de spoedgevallen naar een andere arts, want het overzicht dat je moet hebben in een spoedsituatie, heb ik nog niet voldoende. Daar moet ik nog wat langer voor revalideren.
Gelukkig hebben we sinds een paar weken een groepje met andere AIOS, die ook de ‘griep’ hebben. Je gunt het niemand om in hetzelfde schuitje te zitten, maar het is fijn te weten dat anderen met dezelfde dingen worstelen als jijzelf. En natuurlijk heb ik ook een hele begripvolle omgeving die geduld heeft en niet boos wordt als mijn vriend een keer alleen komt of dat we eerder vertrekken dan dat we pre-‘griep’ zouden doen.
Maar ik kan ook melden dat er wel vooruitgang inzit. Ik kan inmiddels weer twee trappen op lopen zonder helemaal uitgeput te zijn en alles wat ik nu gedaan heb op vakantie (fietsen, zwemmen, shoppen) ook al was het korter dan normaal had ik een paar maanden geleden niet gekund. Toch is er nog een lange weg te gaan voordat ik helemaal hersteld ben van de ‘griep’.