Epidemische verheffing

Op een afdeling voor psycho-geriatrie hebben we op een bepaald moment een mogelijke epidemische verheffing (een uitbraak van een besmettelijke ziekte). Het lijkt gelukkig mee te vallen. Drie mensen met diarree waarvan 1 met koorts, maar de andere 2 zijn eigenlijk niet echt ziek. In de 2 dagen die volgen is er geen diarree meer en geen nieuwe gevallen. Gelukkig: als het zo door gaat kan de deur de volgende dag weer open en de hygiëne voorschriften weer naar een normaal niveau. Helaas: 1 mevrouw die aanvankelijk 1x diarree had, heeft die avond toch weer diarree dus de afdeling blijft gesloten voor de komende 48 uur en zo gaat dat nog een keer. Gedurende het weekend blijft de afdeling gesloten omdat de betreffende mevrouw telkens toch weer diarree heeft. Op maandagochtend overleg met de zorg: ze snappen er niks van: mevrouw is niet ziek, overdag heeft ze nergens last van maar elke avond rond 22.00 uur gaat het weer mis. Verder niemand ziek. Hoe kan dit?

Een verzorgende merkt dan op dat mevrouw bij het avondeten wel ERG veel mayonaise gebruikt, zodanig dat een broodje met frikandel meer een broodje mayonaise wordt, waar je met moeite een frikandel in terug kan vinden! Mysterie opgelost… en de extra maatregelen kunnen weer met een gerust hart worden gestopt!

Als de muziek begint

Luister naar de tekst en het spreekt voor zich! Het echtpaar wat beschreven wordt, bestaat echt en de vrouw verblijft op een afdeling binnen de Zorgboog voor jonge mensen met dementie. Toen zij samen weer eens op pad waren, hebben zij de band: Op zoek naar Johan, uit Gemert ontmoet en uit deze ontmoeting is dit nummer ontstaan.

Met dank en toestemming van zowel de echtgenoot als de zanger en schrijver van het nummer “Als de muziek begint”, Martijn Kuijten. Voor meer informatie maar ook als je iets wilt gebruiken van de tekst of de muziek: www.wijzijnopzoeknaarjohan.nl.

Veel plezier bij het luisteren!

Waardevol

Druk! Vrijdagochtend. Ik moet dus snel alles afhandelen. Er mag niets blijven liggen want…het is bijna weekend en dan moet alles opgelost zijn!

Op zijn vaste bankje op een strategische plek zit de heer Jansen:

“Wat een haast meisje, kom eens lekker naast me zitten!”

Ik twijfel. Ik heb per slot van rekening haast. Maar hij is zo overtuigend, pakt mijn hand en zegt dan: “Wat zie je er mooi uit. Jouw man heeft het echt met jou getroffen, zeg hem dat maar.”

Zonder moeite verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Haast? Wel nee hier moet ik even tijd voor maken.

De heer Jansen vervolgt: “Iedereen heeft haast en ik houd zo van een praatje maken.”

Zo zitten we even 5 minuutjes te praten. Voor beiden heel waardevol. Dan nemen we afscheid en ik hoor achter me dat hij alweer de volgende aanspreekt en benadrukt hoe mooi ze er wel niet uitziet. Ik voel me nog steeds goed en dat is nog een hele tijd gebleven die dag. Sterker nog: terwijl ik dit schrijf verschijnt er alweer een glimlach om mijn mond. Een mooi vak!