Tijdens een routine lichamelijk onderzoek bij mevr. Janssen, een nieuwe cliente op de PG-afdeling, probeer ik toch een soort anamnese af te nemen.
Kunt u goed naar het toilet?
Heeft u pijn?
Hoe gaat het eten?
Mevr. Janssen vindt het erg lastig om antwoorden te formuleren. Ze weet niet precies hoe het op het toilet gaat, ze meent toch geen pijn te hebben. Het eten, tja….
‘Maar ik kan wel goed vergeten,’ besluit ze met een triomfantelijke lach op haar gezicht.
En zo is het.
Binnen het verpleeghuis hebben we de witte jassen letterlijk en figuurlijk aan de wilgen gehangen. We willen juist geen ziekenhuissfeer creëren, maar mensen een meer huiselijk gevoel geven: wij zijn bij hen te gast. Dat dit soms tot verwarring kan leiden, bewijst onderstaande anekdote.
Wekelijks bezoekt de jonge dokter de PG-afdeling voor de artsenvisite. Regelmatig staat Mevr. de Vries op de planning. Dan moet er weer een moedervlek beoordeeld worden, dan is er sprake van benauwdheid, dan onverklaarbare jeukklachten. Een bezoek aan mevr. de Vries is een vaste terugkerende afspraak.
Mevr. de Vries zelf ziet dat anders. Ze klaagt op zeker moment tegen de verpleging: ‘Ik zie de dokter nooit! Die komt nooit bij mij.’
Uitleg door de verpleging biedt geen soelaas.
Gelukkig wordt er nog een witte jas van een oud-collega (inmiddels gepensioneerd) gevonden aan een kapstop (bij gebrek aan een wilg). De jonge dokter besluit om gehuld in witte jas mevr. de Vries te bezoeken. Het effect is verbluffend.
‘Ach dokter! Dat is lang geleden!’
Wij wensen iedereen de allerbeste wensen voor 2016. We beginnen het nieuwe jaar met een mooie anekdote ter illustratie van ons vak!
Op een vrijdagmiddag kom ik op verzoek van de huisarts bij een hoogbejaard echtpaar thuis, een oude boerderij in het buitengebied, ingang achterom. Zij is 94 jaar en verdacht voor beginnende dementie, hij 96 jaar, een lange lijst van lichamelijke problemen maar geestelijk zeer helder. Na mijn onderzoek van mevrouw kan ik het vermoeden van de huisarts bevestigen, beginnende dementie. Haar man schrikt daar niet van, hij had die diagnose al een half jaar eerder gesteld. Het stelt hem gerust voor het geval iets met hem gebeurt, dan kan zij met deze diagnose opgenomen worden.
Maar nu hij heeft een vraag aan mij: “Kunt u dit raadsel oplossen, mijnheer dokter? Ik heb vijf en een half dozijn kinderen en er is er maar één van mij bij”. Vol verwachting kijkt hij mij aan. Ik denk hardop: “Vijf en een half dozijn kinderen? Dat zijn er 66, dat lijkt mij onwaarschijnlijk veel”. Hij herhaalt zijn vraag, zijn ogen twinkelen vol verwachting. Ik drink nog een slokje van mijn koffie en denk na. Dan schiet het mij te binnen: “5 en een half dozijn, dat zijn er 5 + 6, is 11 kinderen?” “Heel goed,” is zijn antwoord, “Maar er is er maar één van mij bij”. Weer moet ik diep nadenken. Het duurt even, ik heb mijn koffie op en dan weet ik het: “Er is er maar één van mei bij?, de rest van juni juli en de rest van het jaar?”. Hij knikt en wil mij een nieuwe proeve voorleggen. Beleefd wijs ik hem er op dat ik verder moet. “Bedankt voor de koffie. Ik hoop dat jullie samen nog een aantal mooie jaren mogen hebben hier thuis”. Met de mantelzorg van hun dochter en de hulp van huisarts en thuiszorg moet dat lukken. Ik hoop verder dat er regelmatig iemand de weg naar de achterdeur weet te vinden, voor een praatje en koffie met een raadsel.
Het is niet alleen kommer en kwel in de verpleeghuizen. Als je op een PG afdeling rondloopt, vang je soms ook hele humoristische situaties op.
Twee voorbeelden uit de praktijk.
Is koffie gezond?
Mevrouw: “Dokter, is koffie gezond?”
Dokter: “Mijn moeder zei altijd dat je dom wordt van koffie.”
Mevrouw, denkt even na en zegt: “Dat zal dan wel niet kloppen, want u ziet er slim uit.”
Een vriendin
Man: “Ik had een vriendin. Maar ik weet niet waar die is gebleven. Ze zal wel weggelopen zijn.”
Overbuurman aan tafel, vrijgezel: “Ik heb nooit een vriendin gehad, dan kan ze ook niet weglopen”.
