Verborgen-ik

Bij het vorderen van de dementie wordt betrokkene passiever. Hij zit voorover gebogen in zijn stoel of loopt met schuifelende passen, de ogen ongericht, zonder doel, in zichzelf gekeerd. Hij heeft steeds minder het vermogen om uit zichzelf initiatief te nemen en contact te maken. Het gevoelsleven wordt ook steeds minder gedifferentieerd Emoties als schuldgevoelens, verliefdheid, wraak en jaloezie verdwijnen en beperken zich tot lust en onlust, kwaadheid en tevredenheid. Door de toenemende geestelijke achteruitgang wordt het voor de dementerende ook steeds moeilijker de nog bestaande gevoelens in woorden tot uiting te brengen. Hij kan dit alleen nog maar door middel van beweging en niet verstaanbare geluiden. In deze fase bestaat het gevaar dat de mensen om hem heen denken dat hij geen gevoelens meer heeft en dat hij geen behoefte meer heeft aan contact. Maar wie de moeite neemt, ervaart tot zijn verrassing dat er meer in de dementerende omgaat dan verwacht en dat contact zeker mogelijk is. Daarom heet deze fase ‘het verborgen ik’ .

Benadering in de fase van het verborgen-ik

In deze fase bestaat het probleem met name in het toenemend isolement van de dementerende. Het belangrijkste doel is dan ook om dit zoveel mogelijk te doorbreken.

Hieronder volgen enkele manieren waarop aan deze doelstelling invulling gegeven kan worden.

In de fase van het verborgen ik kun je contact maken door het benoemen van emoties, het herhalen van woorden die de dementerende zelf gebruikt en het herhalen/meedoen van bewegingen en geluiden.

  • Aanraken, vasthouden
  • Snoezelen (vertroetelen en verzorgen, zie verzonken-ik, volgende pagina)
  • Neuriën, zingen, muziek aangepast aan de stemming
  • Massage, wandelen, naar buiten gaan, samen muziek luisteren.

Contact maken met een dementerende in de fase van het verborgen ik vraagt vaak veel energie. De dementerende is snel afgeleid. Houd er rekening mee dat het vooral om kortdurende ontmoetingen zal gaan, verspreid over de dag.

Door naar: verzonken-ik